Program Profilaktyczny Bank Dobrych Praktyk powstał jako odpowiedź na stale narastający problem agresji w szkole i przemocy w grupach klasowych, który to problem dotyka w równie destrukcyjnym stopniu uczniów przejawiających wspomniane zachowania jak i ich otoczenie, a z którym mierzyć się muszą – w większym lub mniejszym stopniu osamotnieni wychowawcy.

To wychowawca często pełni rolę najbardziej znaczącej osoby dorosłej w życiu dziecka, po rodzicach i najbliższej rodzinie! A jego pierwszorzędne znaczenie i rolę w procesie profilaktycznym, uznać należałoby wręcz za paradygmat skutecznej profilaktyki. 17 lat doświadczeń naszego Zespołu zdobywanego w setkach szkół, z tysiącami grup klasowych (i z podobną również liczbą wychowawców klas i rodziców, bowiem realizowany przez nas do tej pory Program Profilaktyczno Wychowawczy Epsilon zakłada taką właśnie, systemową pracę), ugruntowało nas w imperatywie potrzeby objęcia wychowawców klas prawdziwie systemowym wsparciem. Trudno bowiem nie dostrzec, iż wszelkie, najwyższej nawet jakości działania kierowane do samych dzieci i młodzieży dotknięte są – z samego założenia – deficytem niedostatecznej trwałości. Z kolei krótkie epizody szkoleniowe powodują, iż nauczyciele o ile nawet uzyskują w ich trakcie pewną wiedzę, to rzadko doskonalą w ich trakcie realne umiejętności, albowiem do kształtowania tychże niezbędne jest ćwiczenie pod okiem trenera, wzajemna wymiana doświadczeń, wsparcie i energia, które dają uczestnikom spotykającej się cyklicznie grupy impuls do wprowadzania faktycznej zmiany.

Nie byłoby możliwe stworzenie tego programu gdyby nie lata pracy z wychowawcami, liczne niepowodzenia i pokorna nauka na błędach. Wszak przysłowiowo już – i niebezpodstawnie – uważa się nauczycieli za jedną z najbardziej wymagających grup beneficjentów. Dlatego też za równie ważny jak zakres merytoryczny programu uznaliśmy cały entourage budowany wokół projektu, czego zadaniem jest kreowanie pozytywnego klimatu dla programu: wśród dyrektorów, pedagogów szkolnych i samych wychowawców. To dlatego właśnie program rozpoczyna dwudniowe seminarium szkoleniowe w którym uczestniczą właśnie dyrektorzy i pedagodzy i oni jako pierwsi zaznajamiają się z projektem, jego założeniami a następnie wybierają – zgodnie ze swoim rozeznaniem – po 1 lub 2 wychowawców ze swojej szkoły proponując im udział w programie. W ten sposób już na etapie rekrutacji zyskujemy właściwych, zorientowanych w środowisku szkolnym partnerów oraz znacznie większy poziom motywacji wśród wychowawców, którzy zapraszani do niego przez samych dyrektorów szkół i wspierani przez pedagogów, postrzegają swój udział w projekcie jako nobilitację.

W trakcie 8 całodziennych warsztatów szkoleniowych (program rozłożony jest na 1 rok kalendarzowy), uczestniczący w nich wychowawcy zyskują podstawowe, praktyczne umiejętności w zakresie pracy z grupą i procesem grupowym. To właśnie dzięki nabywanym podczas pierwszych etapów projektu umiejętnościom, wychowawcy zyskują kompetencje umożliwiające podejmowanie w dalszych etapach projektu pracy z dziećmi najbardziej zagrożonymi w swoich klasach.

W trakcie dodatkowego, specjalnego, 2-dniowego wakacyjnego wyjazdu szkoleniowego wychowawcy doskonalą swoje kompetencje w zakresie pracy z rodzicami, których zjednanie i zmotywowanie do konstruktywnych działań stanowi nieocenioną wartość w pracy profilaktycznej.

I wreszcie ostatni, jednak niezwykle ważny element programu, to odniesienie zarówno w tytule jak i w działaniach projektu do tworzonych i z sukcesem realizowanych w dziesiątkach szkół „profilaktycznych dobrych praktyk”. Te liczne, często bardzo proste ale i bardzo skuteczne metody dynamizujące i efektywizujące pracę wychowawczą promujemy w naszym projekcie w sposób uszeregowany, opatrując specjalnymi komentarzami i instrukcjami, proponując je do realizacji jako wsparcie działań wychowawczych. Równocześnie stanowią one swoisty ukłon wobec środowiska szkolnego kiedy podkreślamy, iż są to – najczęściej autorskie – metody pracy przyjęte i stosowane w szkole „x”, „y’ czy „z” i tam się sprawdzają. Metody te wprowadzamy w formie swoistej „pozytywnej rytualizacji”, którą się stają często powtarzane czynności, wchodząc w nawyk, przynosząc pozytywne efekty zarówno dla grupy jak i dla samych wychowawców.